Lange, rechte stam, onderaan zonder takken. Hoogte tot 40 meter bij een gemiddelde doorsnede van 30 tot 40 cm.

Europese larix: eerst smal kegelvormig, bij oudere bomen vaak breed met een afgeplatte top. De takken hebben dan de neiging te gaan hangen met opwaarts gebogen punten.

Japanse larix: kroon minder compact en cilindrisch. De twijgen zijn horizontaal geplaatst en hangen niet door. Lorken hebben ijle kronen die veel licht doorlaten.

Grauw roodbruin of purperbruin. Later komen er verticale groeven in te zitten. Bij de Japanse larix zijn die groeven meestal dieper.

Europese larix: naalden lichtgroen, aan de onderzijde groen. Zachte naalden van 2-3 cm lang. Ze groeien in bosjes van 20 tot 30 aan korte loten. In de herfst zijn ze verkleurd tot goudgeel en vallen af.

Japanse larix: Naalden blauwgroen, aan de onderzijde met 2 witte strepen. De larix is de enige naaldboom die zijn naalden verliest in de winter.

Europese larix heeft kale, geelachtige en hangende twijgen, terwijl de Japanse larix behaarde, donker oranjerode en opgerichte twijgen heeft. De knoppen zijn bruin, schubbig en harsachtig.

Eénhuizige plant (mannelijke en vrouwelijke bloeiwijzen zitten aan dezelfde boom). De mannelijke bloemen (katjes) zijn geel en eivormig en ontwikkelen zich aan de kortloten, de vrouwelijke bloemen zijn rood en ontwikkelen zich meestal aan de langloten.

De mannelijke kegels zijn klein, rond en goudgeel. Deze zijn 0.5-1 cm lang. De vrouwelijke kegels zijn bijna rond tot eivormig en ongeveer 3 cm lang. Ze zijn opgebouwd uit dichte over elkaar liggende schubben. Onder elke schub gaan twee kleine zaden schuil (4-5 mm lang) met een daaraan vergroeide vleugel. De kegels blijven nog verscheidene jaren zitten na het vallen van het zaad.

De schubben van de kegelvruchten zijn bij de Japanse larix licht tot duidelijk opgerold, waar ze bij de Europese larix altijd aanliggend zijn.

De boom groeit in losse, vruchtbare grond; het liefst op leemachtige gronden. Stagnering in waterafvoer en een hoge zuurgraad van de grond zijn funest voor de groei. Voor zijn groei heeft hij veel licht en ruimte nodig. Hij kan goed tegen vorst en hitte. De larix kan goed worden gebruikt als haag.

Europese larix is inheems in de Centrale Alpen, de Sudeten en het Tatragebergte. In België wordt deze aangeplant in bossen, tuinen en parken. De Japanse larix is inheems in Japanse berggebieden. In België ook in bossen en parken aangeplant.

P. ramorum is een schimmelachtige ziekteverwekker die leidt tot de dood van de geïnfecteerde boom. De larix, vooral de Japanse, is gevoelig voor wolluis. De planten die worden aangetast, verliezen groeikracht, krijgen gele bladeren, kunnen vervormd raken en vaak treed bladverlies op. Wolluizen scheiden ook honingdauw uit, waarop schimmels groeien.

Larix lijdt buiten het natuurlijke verspreidingsgebied onder aantasting door de zogenaamde larixkanker. Op de dode takken
verschijnen dan verschillende kleurige lever- en korstmossen. De Japanse lork is minder gevoelig voor de larixkanker.

Kan 600 jaar oud worden. Ze hebben veel licht nodig voor de groei; Europese lork is een lichtboomsoort, Japanse lork verdraagt iets meer schaduw. Beiden hebben slechte strooiselkwaliteit. Komt voor in naaldbossen.

Het hout van de Europese lork is sterk en duurzaam, rijk aan hars en droogt snel. Het wordt gebruikt voor schuttingen, poorten, vissersboten, trappen, enzovoort. Omdat de stam bijzonder recht is, leende de Europese lork zich vroeger prima om te dienen als telefoonpaal.

In de volksgeneeskunde maakt men geneesmiddelen van de bast, het hars en de jonge spruiten. Uit het hars wordt de zogenaamde larixterpentijn gewonnen (Venetiaans terpentijn). Hars wordt ook gebruikt voor de genezing van wonden, psoriasis, hoest, bronchitis.