De walnoot of okkernoot is een plant uit de okkernootfamilie (Juglandaceae). Om een onderscheid te maken met het geslacht Juglans, dat eveneens walnoot heet, wordt de soort ook voluit gewone walnoot of Perzische walnoot genoemd. De plant wordt al eeuwen geplant vanwege de economische waarde van het hout en de eetbare noten.

Kan tot 30 meter hoog worden en vertakt veelal na 6 meter.

Grote en bolvormige kroon met een breedte tussen 8 en 15 m.

De schors is bruingrijs en is eerst glad, maar krijgt daarna overlangse scheuren/groeven.

Het blad is 20-45 cm lang en oneven geveerd met 5-9 (meestal 7) eironde deelblaadjes; topblaadje is aanwezig. Het blad wordt groter naar de top toe en is het breedst boven het midden. Het topblaadje is gesteeld en is het grootst. De deelblaadjes zijn gaafrandig en tot 15 cm lang. Het onderste paar is een stuk kleiner dan de rest. Beschadigde blaadjes scheiden een sterk geurend sap af dat de huid bruin kleurt.

De twijg is stevig en glad. De knop is purperbruin, behaard en gedrongen. Onder de knop zit een hartvormig litteken (bladmerk), afkomstig van het vorige blad.

Mannelijke bloemen zitten in dikke, cilindrische, tot 15 cm lange katjes aan tweedejaarsloten (een lot is een nieuwe stengel die gevormd wordt door het uitlopen van een knop).

Vrouwelijke bloemen 1-5 bijeen hangend aan de top van bebladerde loten. De stempel is gevorkt, geel en gebogen.

De boom is eenhuizig. Dit wil zeggen dat zowel de mannelijke als vrouwelijke bloemen op dezelfde plant aanwezig zijn; ze bloeien evenwel niet tezelfdertijd. De walnoot is een windbestuiver.

Vruchten zijn 4-5 cm groot, bolvormig tot eirond. De vruchtwand is glad, eerst groen, later bruin. Bij rijpheid scheurt de wand open. De kern (de bekende “walnoot” of “okkernoot”) is lichtbruin, hard en ondiep gegroefd. Hij bestaat uit twee lobben. Daarin zit de eetbare pit.

Verkiest iets vochtige, kalk- en voedselrijke bodems met een diepe laag humus. Naast kalk moet de bodem ook veel magnesium, sporenelementen en fosfaat bevatten. Heeft tijdens zijn groei een grote behoefte aan licht (lichtminnend) en ruimte.

Inheems van ZO-Europa tot China. Deze boom is sedert de oudheid al gecultiveerd en heden ten dage daarom wijdverspreid. Waarschijnlijk brachten de Romeinen hem naar West-Europa. In België en Nederland is hij algemeen.

De walnoot kan worden aangetast door bladluis: de bonte okkernootbladluis (Chromaphis juglandis) en de gele okkernootbladluis (Chromaphis juglandicola). Hierdoor wordt hij gevoeliger voor de bacterieziekte Xanthomonas juglandis. De ziekte veroorzaakt bruine vlekken op blad en bolster.

De boom komt tot bloei vanaf april en draagt zijn vruchten in september en oktober. De boom bereikt leeftijden tot 200 jaar. (in uitzonderlijke gevallen nog ouder) De bladeren van Juglans regia scheiden een stof af die vliegen en muggen op afstand houdt. Vandaar dat deze boom vaak naast een mesthoop wordt aangeplant. Door de productie van de giftige stof juglon, wat de kieming remt, kunnen slechts weinig planten onder deze boom leven.

Het notenhout behoort tot het meest waardevolle van de inheemse soorten. Het jonge hout is wit maar wordt naarmate de boom ouder wordt donkerder. Het is even sterk als eikenhout en goed te bewerken. Het is hard en duurzaam en wordt oa gebruikt voor meubelen, fineer- en draaiwerk. Het is bruin met donkere aders. Zeer duur hout!